นานแล้วสินะ ที่ฉันห่างหายไปจากแวดลงของเพื่อนๆ ฉันก็เป็นอย่างนี้ประจำ เมื่อจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งฉันมักจะลืมเลือนสิ่งอื่นจนสิ้นแม้กระทั่งเพื่อน
เริ่มตั้งแต่เพื่อนสมัยวัยเรียนประถมที่สนิทกันมากอย่าง "ตาล"พอเวลาผ่านไปฉันวุ่นวายกับการเรียนที่สูงขึ้น จนห่างเหินการไปมาหาสู่ เมื่อฉันกลับไปที่บ้านของตาลอีกครั้งเกือบ10ปีให้หลัง ปรากฏว่าเค้าได้ย้ายไปแล้ว ฉันใช้เวลา ถึง2 ในการตามหาจนพบว่าครอบครัวของตาลย้ายไปอยู่ย่านบางบอน2 เมื่อฉันไปที่บ้านนั้นจึงได้รับคำตอบว่า ตาลแต่งงานกับชาวญี่ปุ่นและย้ายไปอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นเสียแล้ว
แม้แต่ตอนที่ฉันทำงาน เมื่อฉันเปลี่ยนงานฉันสนุกกับการเรียนรู้สิ่งใหม่เสียจนลืมเลือนการติดต่อกับเพื่อนที่ไทยสกายทีวีจนสิ้น จนถึงตอนนี้เพื่อนหลายคนก้าวหน้าในหน้าที่การงานเห็นหน้าทางทีวีประจำ แต่ฉันก็ไม่ได้ติดต่อใครๆเช่นเดิม ฉันเลือกที่จะอยู่เงียบๆและมองเพื่อนๆของฉันผ่านงานของพวกเค้าต่อไป
และคราวนี้ฉันยังคงเหมือนเดิม ลืมเลือนเพื่อนเก่าๆเมื่ออยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ เพราะฉันต้องอยู่ไกลบ้าน อยู่ท่ามกลางคนที่พูดคนละภาษากับฉัน ฉันจึงใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเรียนรู้ที่จะสื่อสารกับพวกเขา แล้วยังต้องคอยประคับประคองเจ้าตัวน้อยในครรภ์ให้ปลอดภัย จนถึงดูแลให้เติบโต ทำให้ฉันขาดการติดต่อเพื่อนๆไปนับปี
แม่สายน้ำของฉันจะเป็นยังไงบ้างนะ ชื่อของเธอหมายถึงธิดาหรือนางพญาแห่งท้องน้ำ ทว่าสายน้ำก็คือสายน้ำ บางคราเอื่อยรินไหลเติมความชุ่มชื่นให้ผืนดิน บางคราถาโถมโครมครืนดุจน้ำป่าหลากเชี่ยวรุนแรง ทว่าไม่ว่าจะแบบไหน เธอก็คือสายน้ำอยู่นั่นเอง บางครั้งนกสีฟ้าที่แสนจะใจน้อยอย่างฉัน ยังเคยน้ำตารินเพราะความคิดที่ว่าทำไมแม่สายน้ำไม่เข้าใจเรา และบางครั้งอีกเช่นกัน ที่นกสีฟ้าอย่างฉันกลายเป็นนกพญาไฟที่เผาผลาญผู้คนรอบข้างได้ด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่สายน้ำก็ยังคงเป็นสายน้ำ ที่อภัยให้ฉันเมื่อเวลาเธอเย็นลง เปลี่ยนจากน้ำป่ารุนแรงเป็น เป็นสายน้ำไหลรินให้เย็นใจ ฉันเองเมื่อเย็นลงก็เปลี่ยนจากนกพญาไฟกลับมาเป็นนกสีฟ้าเหมือนเดิมที่เข้าใจว่าธรรมชาติของสายน้ำ มีทั้งใสเย็นและรุนแรง เหมือนที่เธอเข้าใจนกสีฟ้าอย่างว่ามีทั้งความสุขร่าเริง และความเกรี้ยวกราด บางครั้งฉันหงุดหงิดในความหวาดกลัวบางอย่างของเธอ แต่เธอกลับไม่เคยหงุดหงิดหรือรำคาญในความหวาดกลัวของฉัน บางครั้งเธอกลับปลอบแบเสียด้วยซ้ำ มันทำให้ฉันได้คิดว่า ธรรมชาติของทุกคนย่อมมีความหวาดกลัวสิ่งหนึ่งสิ่งอยู่เสมอ ขอบคุณนะสายน้ำ ที่เวลาที่ผ่านมาเธอให้อภัยฉันเสมอและไม่หงุดหงิดหัวเสียกับความหวาดกลัวและเกลียดเจ้าสัตว์เลื้อยคลายขนปุยอย่างโอเวอร์ของฉัน หากเวลาที่ผ่านมา ถ้าฉันทำให้เธอเจ็บปวดด้วยคำพูดของฉันแล้วละก็ นกสีฟ้าคนนี้ต้องขอโทษสายน้ำด้วยนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น